MARGARITA LLAPUSHI ZENELI
MARGARITA LLAPUSHI ZENELI
Margarita Llapushi Zeneli u lind më 14 qershor 1976 në Holtas, Gramsh. Që në fëmijëri shfaqi talent në art e letërsi, duke marrë pjesë në aktivitete shkollore. Në vitin 1996 u martua, ndërsa në vitin 1998 u shpërngul në Tiranë, ku iu përkushtua familjes dhe rriti dy fëmijë. Në vitin 2015 emigroi në Gjermani, ku rifilloi të ushqente pasionin për poezinë.
Në vitin 2021 botoi librin e parë me poezi “Zëri i shpirtit”, pasuar nga “Eja në ëndërr” dhe romani “Triumf i dashurisë” (2022). Në vitin 2023, e
frymëzuar nga malli për vendlindjen, botoi librin kronologjikë “Holtasi – Vendlindja ime, vendlindja jonë”. Po atë vit humbi babain e saj, të cilit më pas iu kushtua libri “Përtej emrit” (2024), shkruar bashkë me vëllain Ajet Haxhiu.
Në mars 2025 botoi librin për fëmijë “Gushëkuqi dhe Tili”, ndërsa vazhdon të punojë për vëllime të reja poetike dhe libra me përralla. Krahas poezisë, Margarita është autore e 17 teksteve këngësh, si dhe dy këngëve kushtuar prindërve të saj ku mban emrin e saj si këngëtare.
Sot, ajo është një zë i njohur dhe i fuqishëm në letërsinë bashkëkohore
dhe në krijimtarinë për fëmijë, duke mbetur e përkushtuar ndaj artit dhe fjalës poetike.
REVOLUCIONI I HESHTUR
Vjen një çast
pa trokitur,
si hije mbi derë,
ku shpirti ndien boshllëkun
të hapet si humnerë.
Aty fillon gjithçka.
Nga hiçi rritet fryma,
nga zbrazëtia lind drita,
si farë që çan gurin
për të parë qiellin.
Vetëm ai që zbret
në errësirën e vet
dhe s’gjen tjetër veç vetes,
mëson të ngjitet
si pemë drejt erës.
Në një botë që sheh trupin
si monedhë të shpenzuar,
të duash të mbetesh njeri
është kryengritje e butë,
është revoltë e përditshme
me armë prej dashurie.
KUR FJALËT MË BRAKTISIN
Në një dhomë që nuk njeh më zëra,
një karrige më kundron me kujtesë të heshtur
dhe pena e tharë mbi tavolinë
merr frymë si një zog i plagosur
që s’e njeh më fluturimin.
Një faqe e bardhë rri si dëborë
në vjeshtën time të brendshme,
ku çdo fjalë është një gjethe
që nuk zbret më nga pema e shpirtit.
Kam frikë nga ky boshllëk që më sillet rreth,
si një ujk që ndjek hijen time në borë,
dhe çdo përpjekje për të të shkruar
është një dritare që nuk hapet.
Malli yt rri pezull në mur
si një tablo që s’e pikturoi kurrë askush,
por që unë e kam parë gjithë jetën
në ëndrrat që harrova të zgjoja.
Nën hijen e një ore që ka ndalur moti
dëgjoj një violinë të harruar të kërcasë
pa tel, pa dorë, pa tingull
vetëm me dhimbjen e vetmisë.
Ti je bërë një emër që s’e shqiptoj dot më,
një fjalë që më zë frymën
kur përpiqem të marr frymë me të.
Dhe unë… unë jam bërë një gur
në një lumë që ka harruar të rrjedhë.
Margarita Llapushi Zeneli è nata il 14 giugno 1976 a Holtas, Gramsh. Fin dall’infanzia ha mostrato talento per l’arte e la letteratura, partecipando ad attività scolastiche. Nel 1996 si è sposata e nel 1998 si è trasferita a Tirana, dove si è dedicata alla famiglia e ha cresciuto due figli. Nel 2015 è emigrata in Germania, dove ha ricominciato a coltivare la passione per la poesia.
Nel 2021 ha pubblicato il suo primo libro di poesie, “La voce dell’anima”, seguito da “Vieni in sogno” e dal romanzo “Il trionfo dell’amore” (2022). Nel 2023, ispirata dalla nostalgia per la sua terra natale, ha pubblicato il libro cronologico
“Holtas – Il mio borgo natale, il vostro borgo natale". Nello stesso anno ha perso il padre, al quale ha poi dedicato il libro “Oltre il nome” (2024), scritto insieme al fratello Ajet Haxhiu.
Nel marzo 2025 ha pubblicato il libro per bambini “Il pettirosso e Tili”, e continua a lavorare su nuove raccolte poetiche e libri di fiabe. Oltre alla poesia, Margarita è autrice di 17 testi di canzoni, tra cui due brani dedicati ai suoi genitori, nei quali appare anche come cantante.
Oggi è una voce nota e potente della letteratura contemporanea e della narrativa per l’infanzia, rimanendo sempre devota all’arte e alla parola
poetica.
LA RIVOLUZIONE SILENZIOSA
Viene un attimo
senza bussare,
come un’ombra sulla porta,
dove l’anima sente il vuoto
aprirsi come un abisso.
Lì comincia tutto.
Dal nulla cresce il respiro,
dal vuoto nasce la luce,
come un seme che fende la pietra
per vedere il cielo.
Solo chi scende
nella propria oscurità
e non trova altri che sé stesso,
impara a salire
come un albero verso il vento.
In un mondo che vede il corpo
come una moneta consumata,
voler restare umano
è una ribellione gentile,
è una rivolta quotidiana
con armi d’amore.
QUANDO LE PAROLE MI ABBANDONANO
In una stanza che non conosce più voci,
una sedia mi osserva con una memoria silenziosa
e la penna secca sul tavolo
respira come un uccello ferito
che non conosce più il volo.
Una pagina bianca giace come neve
nel mio autunno interiore,
dove ogni parola è una foglia
che non cade più dall’albero dell’anima.
Ho paura di questo vuoto che mi gira intorno,
come un lupo che segue la mia ombra nella neve,
e ogni tentativo di scriverti
è una finestra che non si apre.
La tua nostalgia rimane sospesa sul muro
come un quadro che nessuno ha mai dipinto,
ma che io ho visto per tutta la vita
nei sogni che ho dimenticato di svegliare.
Sotto l’ombra di un orologio fermo da tempo
ascolto un violino dimenticato stridere
senza corde, senza mano, senza suono,
solo con il dolore della solitudine.
Sei diventato un nome che non riesco più a pronunciare,
una parola che mi toglie il respiro
quando cerco di respirare con essa.
E io… io sono diventata una pietra
in un fiume che ha dimenticato di scorrere.
Tradotto da : Rifat ISMAILI