ROBERT MARTIKO
ANTIGONE
Non era un uomo,
nemmeno una regina,
nemmeno una voce di profeti dall'alto.
C'era solo un cuore
chi non poteva più sopportare il silenzio,
quando la legge divenne cieca,
giustizia - un ordine senza sentimenti.
Non ho infranto il comandamento per orgoglio,
nemmeno per la fama,
ma da una voce nel profondo
chi gli ha detto:
"C'è qualcosa di più vecchio della paura,
più forte del potere,
più santo di qualsiasi decreto. ”
Quando il re parlava con grida
lei non ha chinato la testa.
Quando la tomba è stata aperta,
le sue mani hanno aperto il terreno -
non per la gloria,
ma per amore.
Ho perso tutto.
Ma la sua perdita
non accettata.
È diventato una luce che non si spegne,
un chiaro promemoria:
Quando la legge dimentica il cuore,
la coscienza disturbata
salendo sul trono -
e lei diventa una regina.
ANTIGONA
Nuk ishte burrë,
as mbretëreshë,
as zë profetësh nga lartësitë.
Ishte vetëm një zemër
që nuk mund të duronte më heshtjen,
kur ligji u bë i verbër,
e drejtësia – urdhër pa ndjesi.
Nuk e theu urdhrin për krenari,
as për famë,
por nga një zë i thellë brenda vetes
që i tha:
“Ka diçka më të vjetër se frika,
më të fortë se pushteti,
më të shenjtë se çdo dekret.”
Kur mbreti foli me britma
ajo nuk uli kokën.
Kur varri u ndalua,
duart e saj e hapën dheun –
jo për lavdi,
por për dashuri.
Humbi gjithçka.
Por humbja e saj
nuk u tret.
U bë një dritë që s’fiket,
një kujtesë e qartë:
Kur ligji harron zemrën,
ndërgjegjja e paqetësuar
ngjitet mbi fron –
dhe bëhet mbretëreshë.